In het Amsterdam van GroenLinks pakken we groeiende ongelijkheid en schuldenproblematiek aan, zorgen we dat iedereen een betaalbare woning kan vinden en zetten we ambitieuze stappen richting een duurzame stad. Dat betekent dat we marktwerking en vercommercialisering van de stad geen vrij spel kunnen geven. Dit was onze reactie op de voorjaarsnota die gisteren in de gemeenteraad besproken werd. In de voorjaarsnota presenteerde het college haar laatste begrotingsplannen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Hieronder lees je de speech van ons raadslid Femke Roosma.
Voorzitter, we bespreken hier de laatste voorjaarsnota van dit college. Eigenlijk de laatste kans om Amsterdam een beetje mooier en beter te maken, om Amsterdam ten goede te veranderen.
Ik heb de eerste voorjaarsnota van dit college (2015) er nog eens bij gepakt. Die stond in het teken van verandering. Het college Van D66, VVD en SP wilde vooral dingen anders. Alles anders. In een tijd waarin de stad en de gemeentelijke organisatie al onder grote druk stonden van de decentralisaties en de reorganisatie.
Die verandering betekende in eerste instantie heel veel geld verdelen.
Voor onderwijs, voor potsierlijke hoeveelheden lastenverlichting en voor armoede. Waar precies dat geld aan moest worden uitgegeven, en wat de beoogde effecten waren, deed er niet er toe. Het ging vooral om mooie oneliners, frames en krantenkoppen. “We hebben vertrouwen dat de wethouder er iets moois mee gaat doen.” – was zoals een coalitieraadslid het treffend samenvatte.
Het leidde in het eerste jaar tot grote overschotten en tegelijkertijd een grote bezuiniging waarbij honderden arbeidsvoorwaarden verloren gingen en vele organisaties hun subsidie verloren. Tot grote bezuinigingen op het sociale fundament van de stad. Minder overheid, meer markt, is het jaren negentig motto van dit college. Heeft dat de stad veranderd? Ja. De stad is anders geworden.
Het laisser-faire college heeft haar zin. Markt en commercie hebben hun kans gegrepen. De openbare ruimte wordt steeds meer een eenheidsworst aan toeristisch aanbod. Huizen worden hotels. Sociale woningen worden verkocht en geliberaliseerd. Duurzaamheid is iets voor bedrijven. Op sociale voorzieningen wordt bezuinigd, deelnemingen en grond worden verkocht en geld voor zorg gaat niet voor zorg.
Vrij spel. Zoveel vrij spel dat het college zelf terugschrok van de drukte. Of vooral de reacties uit de stad op de vercommercialisering en de marktwerking. Mensen willen dit niet. Deze voorjaarsnota 2017, nu 2 jaar later, is in die zin een goedmakertje. Een correctie op het eigen doorgeschoten laisser-faire beleid.
Althans, zo wordt het gepresenteerd. Want in werkelijkheid propt het college een lijst van investeringen in bestaande plannen onder het kopje “drukte”. Prachtig frame natuurlijk: 44 mln tegen de drukte. Of voor de drukte? Want als je dan bekijkt wat dat betekent: meer congressen, meer evenementen en meer markten.
De ideologie is dus niet veranderd, de markt krijgt nog alle ruimte, alleen het frame is veranderd. En dat is meer dan jammer of een verschil van inzicht. Het is een gemiste kans. Want we staan op een kantelpunt in de stad.
De ongelijkheden zijn groot en groeien, Amsterdammers zuchten onder schulden en het wordt voor lage en middeninkomens steeds lastiger om in de stad te blijven wonen. En die trend is de verkeerde kant op. Het wordt erger. We moeten het stoppen. Dat is niet iets dat ons overkomt. We zijn niet machteloos. We kunnen dingen veranderen. There is an alternative.
Amsterdam kan dingen veranderen. Ongelijkheid aanpakken, investeren in duurzaamheid, racisme uitbannen. Grenzen stellen aan marktwerking en vercommercialisering. Daarom doet de fractie van GL verschillende voorstellen bij de VJN
Wij stellen voor:
Dit schuldenfantoom gijzelt de Stopera, terwijl de schulden buiten de Stopera de samenleving ontwrichten, gezinnen ontwrichten. De toenemende particuliere schulden waar de overheid vaak een grote rol in heeft. Schulden die geen eigen schuld dikke bult zijn maar vaak botte pech. Voorzitter, daar moeten we wat aan doen. Die schulden moeten we aanpakken want ze verzieken onze samenleving en kosten ons handen vol geld. De diepste armoede wordt gevoeld door mensen met schulden. Daarom stellen we hierbij voor fors te investeren in schuldhulpverlening.
Voorzitter, we bespreken hier de laatste voorjaarsnota van dit college. Eigenlijk de laatste kans om Amsterdam een beetje mooier en beter te maken, om Amsterdam ten goede te veranderen.
Ik heb de eerste voorjaarsnota van dit college (2015) er nog eens bij gepakt. Die stond in het teken van verandering. Het college Van D66, VVD en SP wilde vooral dingen anders. Alles anders. In een tijd waarin de stad en de gemeentelijke organisatie al onder grote druk stonden van de decentralisaties en de reorganisatie.
Die verandering betekende in eerste instantie heel veel geld verdelen.
Voor onderwijs, voor potsierlijke hoeveelheden lastenverlichting en voor armoede. Waar precies dat geld aan moest worden uitgegeven, en wat de beoogde effecten waren, deed er niet er toe. Het ging vooral om mooie oneliners, frames en krantenkoppen. “We hebben vertrouwen dat de wethouder er iets moois mee gaat doen.” – was zoals een coalitieraadslid het treffend samenvatte.
Het leidde in het eerste jaar tot grote overschotten en tegelijkertijd een grote bezuiniging waarbij honderden arbeidsvoorwaarden verloren gingen en vele organisaties hun subsidie verloren. Tot grote bezuinigingen op het sociale fundament van de stad. Minder overheid, meer markt, is het jaren negentig motto van dit college. Heeft dat de stad veranderd? Ja. De stad is anders geworden.
Het laisser-faire college heeft haar zin. Markt en commercie hebben hun kans gegrepen. De openbare ruimte wordt steeds meer een eenheidsworst aan toeristisch aanbod. Huizen worden hotels. Sociale woningen worden verkocht en geliberaliseerd. Duurzaamheid is iets voor bedrijven. Op sociale voorzieningen wordt bezuinigd, deelnemingen en grond worden verkocht en geld voor zorg gaat niet voor zorg.
Vrij spel. Zoveel vrij spel dat het college zelf terugschrok van de drukte. Of vooral de reacties uit de stad op de vercommercialisering en de marktwerking. Mensen willen dit niet. Deze voorjaarsnota 2017, nu 2 jaar later, is in die zin een goedmakertje. Een correctie op het eigen doorgeschoten laisser-faire beleid.
Althans, zo wordt het gepresenteerd. Want in werkelijkheid propt het college een lijst van investeringen in bestaande plannen onder het kopje “drukte”. Prachtig frame natuurlijk: 44 mln tegen de drukte. Of voor de drukte? Want als je dan bekijkt wat dat betekent: meer congressen, meer evenementen en meer markten.
De ideologie is dus niet veranderd, de markt krijgt nog alle ruimte, alleen het frame is veranderd. En dat is meer dan jammer of een verschil van inzicht. Het is een gemiste kans. Want we staan op een kantelpunt in de stad.
De ongelijkheden zijn groot en groeien, Amsterdammers zuchten onder schulden en het wordt voor lage en middeninkomens steeds lastiger om in de stad te blijven wonen. En die trend is de verkeerde kant op. Het wordt erger. We moeten het stoppen. Dat is niet iets dat ons overkomt. We zijn niet machteloos. We kunnen dingen veranderen. There is an alternative.
Amsterdam kan dingen veranderen. Ongelijkheid aanpakken, investeren in duurzaamheid, racisme uitbannen. Grenzen stellen aan marktwerking en vercommercialisering. Daarom doet de fractie van GL verschillende voorstellen bij de VJN
Wij stellen voor:
- Om ongelijkheid aan te pakken en prioriteit van het collegebeleid te maken.
- Om verschillen in gezondheidsvaardigheden te verkleinen.
- Om 3 miljoen niet te besteden aan een weg naar een winkelcentrum, maar aan veilige fietsroutes, leefstraten en voetgangers.
- Om snel stappen te zetten naar een aardgasvrije stad en een eigen warmtebedrijf
- Om een woningcoörporatie op te richten om betaalbare woningen voor alle groepen in deze stad te toegankelijk te houden.
- Om de herdenking van de afschaffing van de slavernij volgend jaar in het jubileumjaar groots te vieren. En daarmee ook een statement te maken tegenover de walgelijke racistische reacties die de herdenking ook dit jaar weer op riep.
Dit schuldenfantoom gijzelt de Stopera, terwijl de schulden buiten de Stopera de samenleving ontwrichten, gezinnen ontwrichten. De toenemende particuliere schulden waar de overheid vaak een grote rol in heeft. Schulden die geen eigen schuld dikke bult zijn maar vaak botte pech. Voorzitter, daar moeten we wat aan doen. Die schulden moeten we aanpakken want ze verzieken onze samenleving en kosten ons handen vol geld. De diepste armoede wordt gevoeld door mensen met schulden. Daarom stellen we hierbij voor fors te investeren in schuldhulpverlening.
RSS Feed
