De zomer van 2014 is geen mooie zomer. Toen ze de vrienden en geliefden van mijn vrienden en familie boven Oekraïne uit de lucht schoten met een BUK-raket werd in een klap de pijn, het intense verdriet en de gemene onrechtvaardigheid van oorlog diep voelbaar. We kregen een daarmee glimp van de ellende die de mensen in Gaza, of Syrië, of Zuid-Soedan dagelijks doormaken. En die glimp was verschrikkelijk naar.
Omdat je de namen en gezichten kent, omdat je het verdriet van familie en vrienden voelt, verscherpt MH17 de blik op al dat andere verdriet veroorzaakt door oorlogen in de rest van de wereld. Ineens kan je je beter voorstellen wat het betekent als onschuldige mensen, kinderen, door oorlogsgeweld, door raketten en bommen, om het leven komen. De pijn van mijn vrienden en familie is de pijn van een moeder in Gaza die haar kind verliest door een raketinslag.
Vlak nadat de separatisten, oorlogsmisdadigers, MH17 uit de lucht schoten, bezocht ik Hiroshima, Japan. De stad die weggevaagd werd door de bom der bommen. Het enige gebouw dat in de stad (deels) overeind bleef staan, staat er nog, als monument, als ooggetuige. In het museum stellen ze de spullen van de kinderen ten toon. De spullen die ouders terugvonden toen ze, vaak tevergeefs, hun kinderen gingen zoeken. Ze vonden hun lunchboxen (met verkoolde rijst), tassen en kleren, ze vonden berichtjes op de muren van het klaslokaal. Sommige kinderen wisten thuis te komen, hun ouders herkenden ze aan hun stem.
Ik moest denken aan de barbiepop en aan het rompertje met 'I love Amsterdam' in het Oekraïense gras.
Ik moest denken aan de Palestijnse kinderen die hun ouders ’s ochtends gedag zeiden om naar school te gaan.
Atoombommen, BUK-raketten, Clusterbommen, of wat voor bommen dan ook, ze brengen niets dan ellende. Behalve voor de wapenindustrie. Zij vullen hun zakken over de rug van platgebombardeerde steden en de dood van onschuldige mensen.
Obama zond afgelopen week een nieuwe lading bommen naar Israël om op Gaza te gooien. Op scholen, op kinderen, op mensen die in de rij staan voor eten. In een treffende cartoon deed hij er een briefje bij: “Dear Benjamin, Stop Bombing Gaza, Yours, Barack”.
Ondertussen, in Amsterdam, op de Zuidas, geniet wapenfabrikant Rostec, maker van de BUK-raket, van zijn Nederlandse belastingvoordelen. “Beste Vladimir, beste separatisten, stop met raketten schieten …”
Stop de N-bom, riepen de babyboomers in de jaren 70. Ban de A tot en met Z bom, zei de PSP.
Ban de bommen. Maar ban ook de wapenindustrie en hun wapenconferenties. En ban het Russische wapentuig uit onze stad. Weg d’r mee. Niet in Amsterdam!
Omdat je de namen en gezichten kent, omdat je het verdriet van familie en vrienden voelt, verscherpt MH17 de blik op al dat andere verdriet veroorzaakt door oorlogen in de rest van de wereld. Ineens kan je je beter voorstellen wat het betekent als onschuldige mensen, kinderen, door oorlogsgeweld, door raketten en bommen, om het leven komen. De pijn van mijn vrienden en familie is de pijn van een moeder in Gaza die haar kind verliest door een raketinslag.
Vlak nadat de separatisten, oorlogsmisdadigers, MH17 uit de lucht schoten, bezocht ik Hiroshima, Japan. De stad die weggevaagd werd door de bom der bommen. Het enige gebouw dat in de stad (deels) overeind bleef staan, staat er nog, als monument, als ooggetuige. In het museum stellen ze de spullen van de kinderen ten toon. De spullen die ouders terugvonden toen ze, vaak tevergeefs, hun kinderen gingen zoeken. Ze vonden hun lunchboxen (met verkoolde rijst), tassen en kleren, ze vonden berichtjes op de muren van het klaslokaal. Sommige kinderen wisten thuis te komen, hun ouders herkenden ze aan hun stem.
Ik moest denken aan de barbiepop en aan het rompertje met 'I love Amsterdam' in het Oekraïense gras.
Ik moest denken aan de Palestijnse kinderen die hun ouders ’s ochtends gedag zeiden om naar school te gaan.
Atoombommen, BUK-raketten, Clusterbommen, of wat voor bommen dan ook, ze brengen niets dan ellende. Behalve voor de wapenindustrie. Zij vullen hun zakken over de rug van platgebombardeerde steden en de dood van onschuldige mensen.
Obama zond afgelopen week een nieuwe lading bommen naar Israël om op Gaza te gooien. Op scholen, op kinderen, op mensen die in de rij staan voor eten. In een treffende cartoon deed hij er een briefje bij: “Dear Benjamin, Stop Bombing Gaza, Yours, Barack”.
Ondertussen, in Amsterdam, op de Zuidas, geniet wapenfabrikant Rostec, maker van de BUK-raket, van zijn Nederlandse belastingvoordelen. “Beste Vladimir, beste separatisten, stop met raketten schieten …”
Stop de N-bom, riepen de babyboomers in de jaren 70. Ban de A tot en met Z bom, zei de PSP.
Ban de bommen. Maar ban ook de wapenindustrie en hun wapenconferenties. En ban het Russische wapentuig uit onze stad. Weg d’r mee. Niet in Amsterdam!
RSS Feed
