19 december 2012
“De mate van beschaving van een samenleving is af te meten aan hoe in die samenleving wordt omgegaan met de meest kwetsbaren.”
Een gevleugeld gezegde en precies waarom ik zo trots ben op Amsterdam.
- Op bijvoorbeeld het Paspoort van Amsterdam, waarin mensen zonder verblijfsvergunning kunnen vinden wat hun rechten zijn en waar ze terecht kunnen voor juridische bijstand en opvang.
- Op al die medewerkers van de GGD en de Maatschappelijke Opvang die overuren draaien om de winterkoudeopvang voor iedereen open te stellen
- En op al die vrijwilligers die zich inzetten voor de vluchtelingen in de Vluchtkerk.
In Amsterdam komen wij op voor wat kwetsbaar is.
Met de decentralisatie van taken uit de AWBZ zouden we dat ook kunnen doen: de zorg in Amsterdam dicht bij mensen organiseren, niet in grote instellingen, maar thuis en in de buurt.- Maar met deze bezuinigingen in de zorg moet Amsterdam straks vreselijke keuzes gaan maken;- Amsterdam wordt verantwoordelijk voor veel meer mensen die zorg nodig hebben, maar krijgt niet het bijbehorende geld;- Amsterdam moet de schaarste verdelen, waardoor we niet meer díe zorg kunnen bieden die nodig is aan de meest kwetsbaren in onze stad.
Het Kabinet zet namelijk in op de extramuralisering van zware zorg (tot en met zzp 4, licht dementerend): mensen die zware zorg nodig hebben moeten langer thuis blijven wonen. En tegelijkertijd wordt er bezuinigd op de zorg aan huis. Een onmogelijke combinatie...
* 75% van de huishoudelijke verzorging wordt wegbezuinigd. Wat overblijft moet verdeeld worden over duizenden / tienduizenden Amsterdammers, waarvan we weten dat zeker 70% een alternatief niet kan betalen;
* Op de Persoonlijke verzorging wordt bezuinigd. Op hulp bij wassen, eten, drinken, of medicijngebruik. Dat krijg je alleen nog als je een indicatie hebt van langer dan 6 maanden;
* Er wordt fors bezuinigd (25%) op de dagbesteding, vaak een levensbehoefte van kwetsbare groepen;
* Inkomensvoorzieningen voor chronisch zieken en gehandicapten worden gehalveerd;
* En met deze bezuinigingen raken velen thuiszorgmedewerkers hun baan kwijt. Banen die al schaars zijn aan de onderkant van de arbeidsmarkt. En banen die cruciaal zijn om een huishoud inkomen boven het minimum te houden.
Kortom, de zorg aan huis verschraalt, mantelzorgers zullen overbelast raken en participatie van dementerende ouderen, gehandicapten, en dak- en thuislozen, komt zwaar onder druk te staan. Deze plannen zullen leiden tot vereenzaming en verwaarlozing.
Langer thuis kunnen blijven wonen zou zo mooi zijn, we zouden het zo goed kunnen organiseren. Maar door op de zorg aan huis en de dagbesteding te bezuinigen, worden mensen nu opgesloten in hun eigen huis, in een sociaal isolement.
De combinatie met de extramuralisering maakt daarom dat deze plannen niet alleen onaanvaardbaar zijn, maar ook onuitvoerbaar. Amsterdam kan op deze manier niet meer opkomen voor haar meest kwetsbare burgers.
Aan de wethouder hebben wij drie vragen:
1. Is de wethouder het met ons eens dat deze drastische bezuinigingen, zeker in combinatie met de extramuralisering van zware zorg, Amsterdam stellen voor een onmogelijke opgave – een onmogelijke opgave in die zin dat we goede zorg voor de meest kwetsbare Amsterdammers niet meer kunnen garanderen?
2 Is de wethouder bereid de financiële, maar vooral ook de sociale gevolgen van deze bezuinigingen verder te onderzoeken en het kabinet van de uitkomsten op de hoogte te stellen?
3. Is de wethouder bereid er in Den Haag voor te pleiten dat deze bezuinigingen van tafel moeten?
Tenslotte vindt mijn fractie, samen met de SP, het CDA, Trots, Red en de Partij voor de dieren, dat het belangrijk is dat de gemeenteraad over deze bezuinigingen op kwetsbare burgers een heldere uitspraak doet: Amsterdam wil dit niet en Amsterdam kan dit niet voor haar rekening nemen. Daartoe dien ik namens voornoemde fracties een motie in.
“De mate van beschaving van een samenleving is af te meten aan hoe in die samenleving wordt omgegaan met de meest kwetsbaren.”
Een gevleugeld gezegde en precies waarom ik zo trots ben op Amsterdam.
- Op bijvoorbeeld het Paspoort van Amsterdam, waarin mensen zonder verblijfsvergunning kunnen vinden wat hun rechten zijn en waar ze terecht kunnen voor juridische bijstand en opvang.
- Op al die medewerkers van de GGD en de Maatschappelijke Opvang die overuren draaien om de winterkoudeopvang voor iedereen open te stellen
- En op al die vrijwilligers die zich inzetten voor de vluchtelingen in de Vluchtkerk.
In Amsterdam komen wij op voor wat kwetsbaar is.
Met de decentralisatie van taken uit de AWBZ zouden we dat ook kunnen doen: de zorg in Amsterdam dicht bij mensen organiseren, niet in grote instellingen, maar thuis en in de buurt.- Maar met deze bezuinigingen in de zorg moet Amsterdam straks vreselijke keuzes gaan maken;- Amsterdam wordt verantwoordelijk voor veel meer mensen die zorg nodig hebben, maar krijgt niet het bijbehorende geld;- Amsterdam moet de schaarste verdelen, waardoor we niet meer díe zorg kunnen bieden die nodig is aan de meest kwetsbaren in onze stad.
Het Kabinet zet namelijk in op de extramuralisering van zware zorg (tot en met zzp 4, licht dementerend): mensen die zware zorg nodig hebben moeten langer thuis blijven wonen. En tegelijkertijd wordt er bezuinigd op de zorg aan huis. Een onmogelijke combinatie...
* 75% van de huishoudelijke verzorging wordt wegbezuinigd. Wat overblijft moet verdeeld worden over duizenden / tienduizenden Amsterdammers, waarvan we weten dat zeker 70% een alternatief niet kan betalen;
* Op de Persoonlijke verzorging wordt bezuinigd. Op hulp bij wassen, eten, drinken, of medicijngebruik. Dat krijg je alleen nog als je een indicatie hebt van langer dan 6 maanden;
* Er wordt fors bezuinigd (25%) op de dagbesteding, vaak een levensbehoefte van kwetsbare groepen;
* Inkomensvoorzieningen voor chronisch zieken en gehandicapten worden gehalveerd;
* En met deze bezuinigingen raken velen thuiszorgmedewerkers hun baan kwijt. Banen die al schaars zijn aan de onderkant van de arbeidsmarkt. En banen die cruciaal zijn om een huishoud inkomen boven het minimum te houden.
Kortom, de zorg aan huis verschraalt, mantelzorgers zullen overbelast raken en participatie van dementerende ouderen, gehandicapten, en dak- en thuislozen, komt zwaar onder druk te staan. Deze plannen zullen leiden tot vereenzaming en verwaarlozing.
Langer thuis kunnen blijven wonen zou zo mooi zijn, we zouden het zo goed kunnen organiseren. Maar door op de zorg aan huis en de dagbesteding te bezuinigen, worden mensen nu opgesloten in hun eigen huis, in een sociaal isolement.
De combinatie met de extramuralisering maakt daarom dat deze plannen niet alleen onaanvaardbaar zijn, maar ook onuitvoerbaar. Amsterdam kan op deze manier niet meer opkomen voor haar meest kwetsbare burgers.
Aan de wethouder hebben wij drie vragen:
1. Is de wethouder het met ons eens dat deze drastische bezuinigingen, zeker in combinatie met de extramuralisering van zware zorg, Amsterdam stellen voor een onmogelijke opgave – een onmogelijke opgave in die zin dat we goede zorg voor de meest kwetsbare Amsterdammers niet meer kunnen garanderen?
2 Is de wethouder bereid de financiële, maar vooral ook de sociale gevolgen van deze bezuinigingen verder te onderzoeken en het kabinet van de uitkomsten op de hoogte te stellen?
3. Is de wethouder bereid er in Den Haag voor te pleiten dat deze bezuinigingen van tafel moeten?
Tenslotte vindt mijn fractie, samen met de SP, het CDA, Trots, Red en de Partij voor de dieren, dat het belangrijk is dat de gemeenteraad over deze bezuinigingen op kwetsbare burgers een heldere uitspraak doet: Amsterdam wil dit niet en Amsterdam kan dit niet voor haar rekening nemen. Daartoe dien ik namens voornoemde fracties een motie in.
RSS Feed
